Szeretlek

Tijdens een werkdag afgelopen week sprong mijn hart werkelijk op van vreugde toen Elek zich oprichtte om te kruipen. De eerste en tot nu toe laatste keer dat ik het gezien heb, hij plofte ook direct weer neer, maar zeker is dat hij het deed. Toch Reina ;) ?

Later, terug in De ark, dacht ik hier weer aan terug. Ik kan er veel van leren. Al zijn tijd en energie steekt God erin om ons de juiste kant op te bewegen. Richting zijn nabijheid. Hij roept en roept en probeert steeds weer opnieuw je aandacht te trekken. Zien we Hem vandaag? Horen we Hem vandaag?
Hoe vaak zijn we niet gericht op compleet andere dingen (die overigens niet per se fout zijn, maar ons wel zo in beslag kunnen nemen dat we het zicht op God verliezen)?

En dan, na alle moeite, is het eventjes zoals God het bedoeld had. Zijn hart vult zich met ongekende vreugde over jou, degenie die hij zèlf gemaakt heeft. Een beetje verwondering en trots ook. Zo had Hij het bedoeld! Hij springt op en klapt in zijn handen van blijdschap.

In Jesaja 49 staat heel mooi beschreven:

Soe in frou it bern ferjitte, dat se oan ’t boarst hat

en gjin begrutsjen hawwe mei it bern dat se by har droegen hat?

Mar al soe soks bestean,

Ik sil dij noait ferjitte!

Als een vrouw al zoveel liefde voelt voor het kind dat zij grootbracht, hoeveel te meer zal God dan van jou houden: het kind waarvan hij niet alleen bij de eerste lachjes en de eerste stapjes was, maar het kind dat hij zelfs al kende voordat het gemaakt en geboren werd!

Onuitwisbaar staat je naam getatoëerd in de handpalm van God:

Szeretlek. Ik hou van jou!