Ene week later...

...is er alweer van alles gebeurd! Allereerst, na de vorige update, waren opeens veel kinderen verhuisd van bedje. Ze bleven wel allemaal op hun eigen zaal (13 op de grote, 14 op de kleine), maar waren letterlijk in een ander bedje gelegd. Boompje verwisselen, daar deed het me aan denken.

De hoogtepunten van afgelopen week:

 Eleks zijn eerste tandje is aan het doorkomen, nieuwkomertje Janos is nog maar 5 dagen oud en Nathalia zit voor het eerst een paar seconden zelf!

Vandaag

6 schatjes van de 13 (kleine zaal)

Kniebis conferentie

Gisteravond zijn we -Arlien en ik- weer thuis gekomen van ons Duitsland avontuur. Gelukkig zijn we heel gebleven, want onderweg kregen we in Hongarije en Oekraïne te maken met flinke sneeuwval. Ik kan zeggen dat het goed is geweest om bij de conferentie aanwezig te zijn, in zoveel opzichten. Om er een paar te noemen:

x Er was een enorme eenheid over landsgrenzen, culturen en geloofsbelevingen heen.

x Hernieuwde blik op het ziekenhuisproject en de Oost-Europa zending.

x Ik heb spierpijn van het zwemmen.

Maria & Dorina

Maria

Afgelopen tijd mocht niet alleen Maria naar huis, zoals jullie hebben kunnen lezen in de laatste post, maar konden we ook afscheid nemen van Dorina! Beide dametjes zijn 1 jaar geworden en het ziekenhuis vond het gelukkig eindelijk tijd worden dat ze weer naar hun rechtmatige ouders terugkeerden. Ook al is het voor ons soms met dubbele gevoelens, het is goed dat ze naar een omgeving gaan waar ze kunnen opgroeien en waar er in principe veel meer aandacht en uitdaging voor ze is dan in het ziekenhuis.

Dorina

 
Volgende week maandag tot en met donderdag zal ik onverwacht 4 dagen in Duitsland vertoeven! Vanuit de Oost-Europa zending wordt er een internationale conferentie georganiseerd. Omdat de directeur van de Oekraïense Oost-Europa zending verhinderd was te gaan, werden de Nederlandse dames uitgenodigd. Arlien en ik hebben besloten om op de uitnodiging in te gaan. Ik ben erg nieuwsgierig wat ons te wachten staat, jullie zullen er ongetwijfeld nog wat over gaan horen ^^).

Indrukken (2)

Het vervolg van mama's verslag.

Maandag 2 januari 2012
De geur kwam mij gelijk bij binnenkomst op de afdeling al tegemoet. Nu, na 2 vrije dagen, nog meer dan vorige week vrijdag. En het ellendige is dat je geen tijd hebt om de kinderen in bad te doen.
Wat me vandaag op viel op de babykamer dat is dat de kinderen die bij ons op de arm liggen om te drinken er langer over doen om hun fles leeg te drinken dan de kinderen die in hun bedje moeten blijven liggen. Ik bespreek dit met Veralie. Op de flessen zitten "ouderwetse" spenen waar een groot gat in zit. Hangt er dus zo'n fles boven je dan is het eigenlijk "slikken of stikken" want je mond loopt vol. Na de fles blijft een jongetje ook maar huilen, hij ligt nog in zijn bedje. Het kindje wat ik de fles heb gegeven heeft de fles niet helemaal leeg gedronken en deze fles heb ik teruggezet op de tafel. Een zuster pakt deze fles, kijkt een keer en geeft het huilende jongetje deze fles nog terwijl hij gisteren heel veel heeft gespuugd. Volgens mij heeft hij gewoon zuigbehoefte. Dit is geen oplossing van het probleem.

Een nieuwe kans!

Hierin is liefde: niet dat we God hebben liefgehad, maar dat Hij ons liefgehad heeft. Hij zond zijn Zoon, Jezus, naar de wereld als boeteoffer voor onze zonden. ~ Naar 1 Joh 4:10

Indrukken (1)

Ik heb mama gevraagd een kort verslag te schrijven over haar indrukken en ervaringen tijdens haar bezoek hier in Beregowo. In deze blog vertelt ze over haar eerste meewerkdag, 30 december. 

Afgelopen vrijdag mocht ik met Veralie, Éva en Arlien meewerken in het ziekenhuis. We kleedden ons om in een heel klein smal kamertje waar de spulletjes van de vrijwilligers staan en de pampers, vette doekjes e.d., speelgoedjes etc. We begonnen met gebed en daarna gingen we eerst naar de "grootste" kinderen (leeftijd 6 maanden tot 1 jaar maar er zit ook een jongetje, Pali, van 2 jaar). Een vieze geur kwam me tegemoet, allerlei gedachten gingen door mijn hoofd, het licht werd aangedaan en in sommige bedjes kwamen hoofdjes omhoog, sommige kinderen sliepen ook nog, sommigen huilden. Veralie zei: "pak er maar één" waarop ik zei: "welke dan?" "mag mama zelf weten" zei Veralie, ik zei wat wanhopig: "ik kan niet kiezen", dat had Veralie in het begin ook zei ze. Veralie pakte een baby en ik pakte Ariane, een lief zigeunermeisje met verkorte armpjes en aan elke hand 4 vingers, ze heeft gelijk mijn hart gestolen met haar lieve lach en donkere oogjes. We konden eerst even knuffelen voor we gingen verschonen want de zuster moest eerst komen met de weegschaal. Elke morgen wordt hun gewicht opgeschreven in een schrift.

Met het nieuwe jaar!

Iedereen de 'alderbêste' wensen voor het nieuwe jaar! Of zoals het hier gezegd wordt: z noviem rokom!