Szia Elekie!

Jullie moeten nodig op de hoogte gebracht worden over de afgelopen dagen! Maar eerst nog het volgende. Bijna elk bericht bestaat uit twee helften. De eerste helft is gepubliceerd op de pagina waar alle blogs verzameld staan (de pagina onder het kopje blog). U kunt het hele bericht lezen als u op de titel van het bericht klikt of op 'Meer lezen >>'. Ik had het gevoel dat hier onduidelijkheid over bestond bij een aantal lezers.

! Naar aanleiding van een reactie heb ik een toevoeging geplaatst bij het vorige bericht !

Vrijdag
Ik kon niet wachten om vrijdag weer aan de slag te gaan. Deze extra energie was natuurlijk met een reden, want het bleek een zwaar dagje. Met z'n tweeën de zorg voor zoveel kinderen is niet echt haalbaar. De dag was behoorlijk 'challenging' op elk gebied. Maar goed, daar leren we van toch?
Toen ik Elek verschoonde, zag ik al dat hij een prik had gekregen. In zijn bil. Waarschijnlijk was dit de vaccinatie die hij niet gekregen had vanwege zijn verhoging, maar toen drong het nog niet tot mij door dat het wel eens Eleks laatste dagje in het ziekenhuis zou kunnen zijn. Hij had er behoorlijk last van de prik en was het er helemaal niet mee eens dat hij alvast mocht spelen, terwijl wij gingen helpen de andere kinderen te verschonen. Ik besloot Tom en Nathalia samen eten te geven, zij zijn ongeveer even oud. Elek kan inmiddels al heel goed eten, dat weten de zusters ook en dus kunnen we er zeker van zijn dat hij voeding met de lepel krijgt.

Na het eten bleek dat zijn moeder al op hem stond te wachten, samen met zijn broer. Ik heb hem in zijn eigen kleertjes gehesen, toen het gele pakje en toen het groene pakje (zodat hij niet helemaal op een kanarie leek) en toen de muts. Het rook niet helemaal fris, zacht uitgedrukt, en voor mijn gevoel transformeerde ik hem van schone zwitsal baby naar vies zigeunerkindje. We konden veel beter afscheid nemen dan de eerste keer: de hoofdarts was er nu niet bij en de moeder bleef kort een praatje maken. Ik kon zien dat het tasje met spulletjes dat we meegegeven hadden goed terecht was gekomen, zijn broer droeg namelijk al het (zomer)jasje en de stoere Cars muts die ik had uitgezocht. De fles die erin zat werd nog even gevuld met melk door een lieve zuster, ik gaf Elek een knuffel en toen was het echt Szia Elekie! Het doet me goed om te weten dat de moeder hem geregeld op is komen zoeken en dat ze heeft gezien waarom wij er zijn, dat wij anders zijn. Ik hoop dat ze de liefde aan Elek zal geven die hij verdient, ook al weet ik best dat hij in een zeer armoedige situatie terecht komt.

Arliens laatste fotomomentje met Elek - Szia Elekie!