Ode aan... (2)

Deze schatjes mochten een poosje geleden ook het ziekenhuis verlaten. 30 mei was de grote dag. Bam, had ik opeens nog maar één kindje op de grote zaal... Een leuke ervaring, maar vanzelfsprekend kwam daar al snel verandering in. "Toevallig" had ik beide kindjes de dag ervoor nog gebaad en op de foto gezet. Yaay me (:

Hier alsnog:

 Victoria (net voor vertrek)

&

Dorina (eenzaam op de illness room)

<3 <3 <3

Nog 3 weken

... en ik kan mijn familie weer zien, spreken, vasthouden (dat alles tegelijkertijd)!
... en ik kan weer afspreken met vrienden!
... en ik kan weer een bruine boterham met kaas eten! Of hagelslag :)
... en ik kan thuis weer samen muziek maken!
... en ik kan alle sponsors persoonlijk bedanken voor hun ondersteuning!
... en ik kan weer alle dingen in de supermarkt vinden die ik gewend ben!

 Ik probeer wanhopig dingen te bedenken die ik gemist heb tijdens de bijna 9 maanden die achter me liggen. Zo makkelijk is dat nog niet. Natuurlijk, ik heb mijn vrienden en familie heel erg gemist. Natuurlijk heb ik al die lieve, vertrouwde gezichten om me heen gemist. En sommige dingen gaan in Nederland heerlijk gemakkelijk. Maar om eerlijk te zijn, eerst keek ik niet zo uit naar dat vertrek. Om nog eerlijker te zijn, ik kijk er nog steeds niet naar uit. Een klein beetje dan. Ik denk dat ik het eigenlijk eng vond om terug te gaan. En stiekem nog steeds wel een beetje. Want is alles veranderd nu ik weg ben geweest? Ben ik veranderd? Of is alles nog hetzelfde? Wat heb ik daar waar ik naar terug ga? Zal ik gek worden van al dat Nederlands om me heen? Is dat de plek waar ik hoor? Ga ik 'naar huis'? Aanvankelijk weigerde ik De Ark mijn thuis te noemen, maar na 9 maanden kan ik er niets anders van maken dan dat het dat wel is geworden. En niet alleen de omgeving, vooral de mensen. Ik laat alles achter om weer verder te gaan. En dat is ook wat ik wil. Weer verder gaan. Verder op reis door dit leven. Er ligt nog zoveel voor me open, ik heb nog geen idee waar ik mijn voetafdrukken achter zal laten.

Ode aan... (1)

Jolika &

Matthias!

 
Afgelopen week werkte ik samen met Reina-neni. Arlien bracht een paar dagen in Nederland door vanwege verzekeringsdingetjes en Éva heeft zoals jullie weten deze maand vakantie. Maandag begon direct goed: twee kindertjes mochten op reis! En wel naar het kindertehuis van Swalyava. Zeer goed nieuws, maar ook wel moeilijk. Matthias krijgt trouw "bezoek" van zijn vader en grootmama. Maar dat zal nu niet meer kunnen gebeuren. En Jolika was behoorlijk overstuur. Eerder heeft ze haar moeder al moeten achterlaten. Ik denk dat ze heel goed begreep wat er stond te gebeuren. Ik hoop dat ze goed opgevangen wordt op een betere plaats. Dat verdienen deze kinderen!

Tussenstand

Donderdag, vrijdag, zaterdag, zondag, maandag, dinsdag, woensdag, donderdag, vrijdag en ik ben een beetje de tel kwijt geraakt. Daarom de tussenstand van vandaag. Want: er liggen nu nog maar 15 baby's op de afdeling! Dat betekent dat het totaal meer dan gehalveerd is. Halleluja. En voor deze kinderen hebben we niet eens genoeg tijd, laat staan voor die 36 afgelopen winter..

Heel veel kinderen mogen nu lekker en gezonder thuis zijn bij hun familie. Het is niet leuk ze los te moeten laten, gezien de onzekere leefomstandigheden, maar oh-oh-oh. Ze zijn zoveel beter af bij hun echte mama! Mijn schatjes verlaten mij, maar ik ben blij dat ik hen nu niet achter hoef te laten.