Nog 3 weken

... en ik kan mijn familie weer zien, spreken, vasthouden (dat alles tegelijkertijd)!
... en ik kan weer afspreken met vrienden!
... en ik kan weer een bruine boterham met kaas eten! Of hagelslag :)
... en ik kan thuis weer samen muziek maken!
... en ik kan alle sponsors persoonlijk bedanken voor hun ondersteuning!
... en ik kan weer alle dingen in de supermarkt vinden die ik gewend ben!

 Ik probeer wanhopig dingen te bedenken die ik gemist heb tijdens de bijna 9 maanden die achter me liggen. Zo makkelijk is dat nog niet. Natuurlijk, ik heb mijn vrienden en familie heel erg gemist. Natuurlijk heb ik al die lieve, vertrouwde gezichten om me heen gemist. En sommige dingen gaan in Nederland heerlijk gemakkelijk. Maar om eerlijk te zijn, eerst keek ik niet zo uit naar dat vertrek. Om nog eerlijker te zijn, ik kijk er nog steeds niet naar uit. Een klein beetje dan. Ik denk dat ik het eigenlijk eng vond om terug te gaan. En stiekem nog steeds wel een beetje. Want is alles veranderd nu ik weg ben geweest? Ben ik veranderd? Of is alles nog hetzelfde? Wat heb ik daar waar ik naar terug ga? Zal ik gek worden van al dat Nederlands om me heen? Is dat de plek waar ik hoor? Ga ik 'naar huis'? Aanvankelijk weigerde ik De Ark mijn thuis te noemen, maar na 9 maanden kan ik er niets anders van maken dan dat het dat wel is geworden. En niet alleen de omgeving, vooral de mensen. Ik laat alles achter om weer verder te gaan. En dat is ook wat ik wil. Weer verder gaan. Verder op reis door dit leven. Er ligt nog zoveel voor me open, ik heb nog geen idee waar ik mijn voetafdrukken achter zal laten.

Maar wat betekent dat? Pijn, vermoedelijk, om in Nederland te afgelopen 9 maanden te herbeleven. Om na de tijd van het 'doen', situaties die ik gezien heb te relativeren. Om me te verwijderen van de harten die ik hier heb leren kennen. Maar, daarnaast. Ik kan gaan uitzien naar een hartverwarmend weerzien in Nederland. Naar de gemeente van God, die wereldwijd is. Naar nieuwe wendingen in mijn leven. Daar hoop ik op en aan die hoop klamp ik me vast. Zoals ik vond in Job 14:7 "Voor een boom is er altijd hoop: als hij wordt omgehakt, loopt hij weer uit, er blijven nieuwe loten komen." De stam '9 maanden Oekraïne' wordt omgehakt, maar er zullen weer nieuwe loten te voorschijn komen. Het onderste gedeelte van de stam zal in de grond geworteld blijven staan en de nieuwe loten zullen voortgroeien uit dit gedeelte.

Kortom, op dit moment ben ik een beetje geïrriteerd door het feit dat ik me aan mezelf irriteer dat ik geen vreugdevollere gevoelens heb als ik denk aan het terugkeren naar mijn geliefden (dat verdienen ze namelijk wel) en doordat ik geen idee heb hoe ik deze tijd weer terug in Nederland ga ervaren. Omdat vooruitdenken me niet verder brengt, voor nu begint het afscheid nemen serieus te worden. Mijn laatste officiële werkweek in het ziekenhuis gaat van start en ook mijn laatste taallessen zullen komende week gehouden worden. Het begin van het einde is begonnen. Definitief.