Life goes on...

Dat klinkt heel hard en dat is het ook. Eén ding wat me enorm geholpen heeft in het vertrek vanuit Oekraïne, was de overtuiging dat ik daar niet kon blijven. Mijn tijd zat erop. Er waren andere dingen die ik ook moest gaan doen. Studeren, bijvoorbeeld. En ik kan niet wachten om daar eindelijk weer mee te beginnen! Hoewel spannend een understatement is. Maar er gaat geen dag voorbij of ik denk aan de kinderen. Wie had ooit gedacht dat ik de kuilen in de Oekraiense wegen zou missen of die vervelende ziekenhuisgeur? Geloof me, het kon er behoorlijk stinken...

En nu. Tussenstand. Rada is 1 jaar geworden. De kinderen groeien. De kinderen bloeien. Hoop ik. Ik hoop ook dat God ze altijd zal zegenen met mensen in omgeving die naar hen omzien. En het meest hoop ik dat ze God zullen kennen. Met God kunnen ze de wereld om zich heen aan. Daar ben ik van overtuigd.

Ik heb een filmpje gemaakt om jullie in mijn Oekraïne ervaring te delen. Laat je reactie maar achter! Veralie in Oekraïne is verder gaan bloggen op Thoughts.

Ik kan het niet vaak genoeg zeggen. Lieve sponsors, lieve bloglezers, lieve allerbesten... Hartelijk dank voor jullie steun en medeleven. Vergeet niet dat er voor jullie, net zo goed als voor deze kinderen, een hele mooie toekomst is weggelegd: een gelukkige en hoopvolle toekomst (Jeremia 29:11). Aan jou alleen om dat te geloven.