Indrukken (1)

Ik heb mama gevraagd een kort verslag te schrijven over haar indrukken en ervaringen tijdens haar bezoek hier in Beregowo. In deze blog vertelt ze over haar eerste meewerkdag, 30 december. 

Afgelopen vrijdag mocht ik met Veralie, Éva en Arlien meewerken in het ziekenhuis. We kleedden ons om in een heel klein smal kamertje waar de spulletjes van de vrijwilligers staan en de pampers, vette doekjes e.d., speelgoedjes etc. We begonnen met gebed en daarna gingen we eerst naar de "grootste" kinderen (leeftijd 6 maanden tot 1 jaar maar er zit ook een jongetje, Pali, van 2 jaar). Een vieze geur kwam me tegemoet, allerlei gedachten gingen door mijn hoofd, het licht werd aangedaan en in sommige bedjes kwamen hoofdjes omhoog, sommige kinderen sliepen ook nog, sommigen huilden. Veralie zei: "pak er maar één" waarop ik zei: "welke dan?" "mag mama zelf weten" zei Veralie, ik zei wat wanhopig: "ik kan niet kiezen", dat had Veralie in het begin ook zei ze. Veralie pakte een baby en ik pakte Ariane, een lief zigeunermeisje met verkorte armpjes en aan elke hand 4 vingers, ze heeft gelijk mijn hart gestolen met haar lieve lach en donkere oogjes. We konden eerst even knuffelen voor we gingen verschonen want de zuster moest eerst komen met de weegschaal. Elke morgen wordt hun gewicht opgeschreven in een schrift.

Het aankleden kan dan weer beginnen. Als de kleertjes droog zijn moet het weer aan maar veel kinderen zijn nat omdat de zusters van 's avonds een gewone katoenen luier in de pamper leggen en dit gaat lekken. Van de vrijwilligsters krijgen de baby's pampers aan maar in het ziekenhuis worden katoenen luiers gebruikt. In Nederland zijn die wit maar hier heeft de kleur meer weg van middenbruin. De bedjes zijn dus ook vaak nat maar die mogen niet verschoond worden door de vrijwilligsters, dit doen de zusters. Als je de baby's dus droge kleertjes aan trekt en weer in een nat bedje moet leggen beginnen ze ook te stinken. Erg jammer voor die lieve kinderen. In de tijd dat ik alleen Ariane heb gedaan heeft Veralie al 3 kinderen gedaan, wow! Ik ben trots op haar dat ze zich hier al zo goed weet te redden.

De flessen worden gebracht door een zuster. Ik mag aan een iets groter jongetje, Elek, pap geven. Intussen zie ik dat een zuster nog een kind aan het verschonen is dat vreselijk rode en open billetjes heeft. Ook heeft zij een heel rood halsje. Er wordt ruw wat zalf op gesmeerd en het kindje wordt echt in het bedje gedumpt waarop het heel hard begint te huilen. Waarop ik tegen Veralie zeg: "wil jij even bij dat kindje gaan kijken?" waarop Veralie zegt: "ik kan er niet naar toe lopen als de zuster er net weggaat". Daar heeft ze natuurlijk gelijk in maar stiekum moet ik even huilen om de ernst van de zaak. Ik probeer het weg te slikken maar dat lukt niet helemaal. Veralie merkt dit en komt even bij me zitten.

Elek kan al zelf zitten in de kinderstoel. Hij eet niet echt met smaak en hij hapt ook niet zo goed, hij zit mij aandachtig te bekijken en ik hem. Daarna mag hij bij mij op schoot, even knuffelen en aandacht geven. Om de beurt mogen de kinderen even op schoot bij iemand. Ze zitten gezellig bij elkaar in de maxi-cosy's of liggen in de box en zijn opvallend stil.....

Om 11 uur laten we deze kinderen achter in een donkere kamer. Hierna kijken we even bij Eva en Arlien die bezig zijn om Pali te kortwieken en daarna behandelen met lotion tegen luizen. Hierna mag hij in bad.
Veralie en ik hebben even pauze en we gaan naar de keuken om ons brood op te eten. Een vriendelijke zuster, Else, wil al voor ons weggaan maar wij zeggen dat dat niet hoeft. Ze zit aardappels te schillen want de zusters koken voor de dokters. Vanmorgen heb ik al met deze zuster kennis gemaakt, ze is 63 jaar en mag graag een praatje maken. Ze praat in het Russisch tegen Veralie en vraagt dingen over mij. Ik vraag of ik haar op de foto mag zetten maar dan wil ze samen met mij op de foto en daarna samen met Veralie. Ze weet dus goed aan te geven wat ze wil.

Na het eten, het is nu 12 uur, gaan we naar de baby's tot ongeveer 6 maanden. Het zijn er 12. Hier liggen een paar heel hard te huilen. Ook deze kinderen gaan we eerst allemaal verschonen en dan de fles geven. Zo veel mogelijk baby's proberen we vast te houden, te knuffelen en tegen te praten. Wat opvallend is is dat de zusters die ook baby's verschonen, de baby's zo oppakken, neerleggen, verschonen en hup weer terug leggen in hun bedje zonder één woord te zeggen.....

De kinderen die bij ons niet op de arm de fles krijgen blijven in hun bedje liggen en de zuster propt een dekentje wat onder de fles, de speen in de mond en drinken maar. Als dit gedaan is blijft de zuster bij één baby staan en houdt de fles vast maar de baby blijft wel in het bedje liggen en wordt er niet uitgehaald om even te boeren bijvoorbeeld. Als ze later wel moeten boeren en er komt voeding mee omhoog loopt dit in hun halsje/nekje of achter hun oren en blijft daar gewoon zitten, dit wordt niet afgedaan. Zo kunnen ze dus een rood of "open" nekje krijgen. Dat snap je toch niet. Dat wil je toch voorkomen.

Hierna gaan we weer naar de "grootste kinderen". Veralie hangt over alle bedjes een pamper en het verschonen kan weer beginnen. Ik begin weer bij Ariane, ze lacht weer lief tegen mij en daarna verschoon ik Maria. Volgens Veralie zit Maria vandaag niet zo lekker in haar vel. Ze moet veel huilen en is niet zoals anders. In de pauze is Veralie ook nog even bij Maria wezen kijken want toen moest ze ook huilen, erg zielig, het is een heel lief meisje. Hierna sta ik even gek te doen met Pali, hij heeft nu een tijgerkapsel want er waren alleen maar 2 scharen voor handen en geen tondeuse om zijn haar mee te bewerken. Pali is vrolijk en ondeugend en klimt bijna uit zijn bed. Tijdens het verschonen zie ik op Pali's huid allemaal plekjes, aan Arlien vraag ik hoe dit kan. Hij heeft streptokokkeninfectie gehad. Hij zegt nog niks maar uit zijn broek plukt hij zogenaamde pluisjes en die houdt hij tussen zijn duim en wijsvinger. Ik doe alsof ik ze pak en gooi ze weg waarop hij weer nieuwe pakt. Als ik hem weer in zijn bedje zet geeft zuster Else een kommetje aan mij met een soort soep erin. Als ik even om mij heen kijk om te zien hoe ik dit aan zal pakken geeft ze mij een luier aan die ik voor slab kan gebruiken. Hij blaast op de soep en hapt het dan op. Wat een poppie. Wel moet ik mijn aandacht erbij houden want anders pakt hij het kommetje en dat is niet de bedoeling. Als hij het op heeft blijf ik nog even bij hem. Zijn bedje staat naast een grote kast waarin de kleertjes liggen, niet vragen hoe… Aan de deur van de kast zit een touwtje om de andere deur dicht te houden. Pali kan precies bij dit touwtje, houdt het eerst even vast en laat het dan met een triomfantelijk lachje los. Je moet ook wat natuurlijk als je verder helemaal geen speelgoed in je bedje hebt liggen.... Pali  is dus bijna 2 jaar. Het grootste gedeelte van de dag zit of staat hij in zijn bedje. Alleen vanmorgen kon hij even vrij rond lopen, misschien 15 minuten.....

Omdat we vandaag met z'n vijven (!) zijn kunnen Veralie en ik elk 1 kindje in bad doen. Veralie doet Tom in bad en ik Anita. Ik had al gezien dat ze hele vreemde plekken op haar huid heeft en hele rode, open billetjes maar nu ik haar helemaal uitkleed zie ik ook dat ze op haar rug helemaal rood is. Veralie zegt dat toen zij hier kwam in oktober het nog veel erger was en dat het dus gelukkig al beter geworden is. Anita geniet er van om aangeraakt te worden en om in het lekkere warme water te zitten. Toch mag het allemaal niet te lang duren want we moeten weer terug naar de zaal. Ik smeer haar helemaal in met zalf en hoop dat het zal helpen voor haar plekken. Wat zal ze nu lekker slapen. Verder merk ik dat ze haar hoofd steeds naar rechts houdt en ook haar rechterarmpje houdt ze in de lucht. Om haar naar links te laten kijken gaat heel stijfjes en het linkerarmpje houdt ze ook stijf.

Hierna gaan we nog een keer naar de baby's, maar nu niet zo lang als vanmorgen: we werken tot 4 uur.