Life goes on...

Dat klinkt heel hard en dat is het ook. Eén ding wat me enorm geholpen heeft in het vertrek vanuit Oekraïne, was de overtuiging dat ik daar niet kon blijven. Mijn tijd zat erop. Er waren andere dingen die ik ook moest gaan doen. Studeren, bijvoorbeeld. En ik kan niet wachten om daar eindelijk weer mee te beginnen! Hoewel spannend een understatement is. Maar er gaat geen dag voorbij of ik denk aan de kinderen. Wie had ooit gedacht dat ik de kuilen in de Oekraiense wegen zou missen of die vervelende ziekenhuisgeur? Geloof me, het kon er behoorlijk stinken...

En nu. Tussenstand. Rada is 1 jaar geworden. De kinderen groeien. De kinderen bloeien. Hoop ik. Ik hoop ook dat God ze altijd zal zegenen met mensen in omgeving die naar hen omzien. En het meest hoop ik dat ze God zullen kennen. Met God kunnen ze de wereld om zich heen aan. Daar ben ik van overtuigd.

Ik heb een filmpje gemaakt om jullie in mijn Oekraïne ervaring te delen. Laat je reactie maar achter! Veralie in Oekraïne is verder gaan bloggen op Thoughts.

Ik kan het niet vaak genoeg zeggen. Lieve sponsors, lieve bloglezers, lieve allerbesten... Hartelijk dank voor jullie steun en medeleven. Vergeet niet dat er voor jullie, net zo goed als voor deze kinderen, een hele mooie toekomst is weggelegd: een gelukkige en hoopvolle toekomst (Jeremia 29:11). Aan jou alleen om dat te geloven.

Nederland

Dat vond ik wel een hele originele blogtitel zo... Nederland. Tja, dat is me wat. Het is ontzettend leuk om weer terug te zijn. Terug in je vertrouwde wereld, want o, ja: hier heb ik ook nog een leven. Maar het is ook ontzettend moeilijk om al die lieve kindertjes te missen en daarnaast in de breedste zin alles wat je de afgelopen maanden opgebouwd hebt daar achter te laten.

Paka, Rada-schatje!

Goodbye Beregowo

Wat kan ik zeggen? Mijn tijd in Oekraïne zit erop. Na 9 maanden werd ik weer in Nederland verwelkomd door heel veel lieve mensen. Ik heb een fantastische tijd gehad. Niet per se gemakkelijk of leuk, maar wel bijzonder, leerzaam en ik denk ook vruchtbaar. Bijzonder vond ik om te zien hoe alle gebeurtenissen in elkaar grijpen. Als puzzelstukjes past alles in elkaar. Goed getimed, zo heeft het gemoeten en niet anders. Toevallig. Leerzaam was het om een stuk van een andere cultuur te mogen ervaren, delen en meenemen in je hart. Leerzaam was het ook om met zoveel verschillende mensen samen te werken. Om stand te houden in situaties die je niet gewoon zijn.

 

  

Op reis

 (video)

Vertrouw op de Heer met heel je hart, steun op eigen inzicht niet.
Ken Hem in al je wegen, dan baant hij de weg voor jou.
Spreuken 3:5, 6

Afscheid

Met een hoofdletter A!

Vorige week vrijdag begon het echte afscheid nemen eigenlijk al. Op vrijdag werkte ik voor het laatst met collega Arlien samen. Aan zaterdag zou ik een hele blog kunnen wijden. Voor mijn laatste werkdag hadden Reina en Arlien de bedjes van "mijn" kinderen versierd met ballonnen en bedank-A4'tjes
(zie foto ;). Het was vooral een hele gezellige dag, met als hoogtepunt taart eten met de zusters en de dokter (!) in de keuken.

Hou op met foto's maken, haal me liever uit mijn bedje!
Zo gezegd, zo gedaan...

Ode aan... (3)

mijn fantastische collega's! Zij zullen -gelukkig- het ziekenhuispersoneel nog een tijdje blijven ondersteunen.  

Arlien, köszi!

Éva, thank you!

Reina, дякую!

 lányok, köszönöm szepen!

девочки, спасибо большое!
 

Ode aan... (2)

Deze schatjes mochten een poosje geleden ook het ziekenhuis verlaten. 30 mei was de grote dag. Bam, had ik opeens nog maar één kindje op de grote zaal... Een leuke ervaring, maar vanzelfsprekend kwam daar al snel verandering in. "Toevallig" had ik beide kindjes de dag ervoor nog gebaad en op de foto gezet. Yaay me (:

Hier alsnog:

 Victoria (net voor vertrek)

&

Dorina (eenzaam op de illness room)

<3 <3 <3

Nog 3 weken

... en ik kan mijn familie weer zien, spreken, vasthouden (dat alles tegelijkertijd)!
... en ik kan weer afspreken met vrienden!
... en ik kan weer een bruine boterham met kaas eten! Of hagelslag :)
... en ik kan thuis weer samen muziek maken!
... en ik kan alle sponsors persoonlijk bedanken voor hun ondersteuning!
... en ik kan weer alle dingen in de supermarkt vinden die ik gewend ben!

 Ik probeer wanhopig dingen te bedenken die ik gemist heb tijdens de bijna 9 maanden die achter me liggen. Zo makkelijk is dat nog niet. Natuurlijk, ik heb mijn vrienden en familie heel erg gemist. Natuurlijk heb ik al die lieve, vertrouwde gezichten om me heen gemist. En sommige dingen gaan in Nederland heerlijk gemakkelijk. Maar om eerlijk te zijn, eerst keek ik niet zo uit naar dat vertrek. Om nog eerlijker te zijn, ik kijk er nog steeds niet naar uit. Een klein beetje dan. Ik denk dat ik het eigenlijk eng vond om terug te gaan. En stiekem nog steeds wel een beetje. Want is alles veranderd nu ik weg ben geweest? Ben ik veranderd? Of is alles nog hetzelfde? Wat heb ik daar waar ik naar terug ga? Zal ik gek worden van al dat Nederlands om me heen? Is dat de plek waar ik hoor? Ga ik 'naar huis'? Aanvankelijk weigerde ik De Ark mijn thuis te noemen, maar na 9 maanden kan ik er niets anders van maken dan dat het dat wel is geworden. En niet alleen de omgeving, vooral de mensen. Ik laat alles achter om weer verder te gaan. En dat is ook wat ik wil. Weer verder gaan. Verder op reis door dit leven. Er ligt nog zoveel voor me open, ik heb nog geen idee waar ik mijn voetafdrukken achter zal laten.

Ode aan... (1)

Jolika &

Matthias!

 
Afgelopen week werkte ik samen met Reina-neni. Arlien bracht een paar dagen in Nederland door vanwege verzekeringsdingetjes en Éva heeft zoals jullie weten deze maand vakantie. Maandag begon direct goed: twee kindertjes mochten op reis! En wel naar het kindertehuis van Swalyava. Zeer goed nieuws, maar ook wel moeilijk. Matthias krijgt trouw "bezoek" van zijn vader en grootmama. Maar dat zal nu niet meer kunnen gebeuren. En Jolika was behoorlijk overstuur. Eerder heeft ze haar moeder al moeten achterlaten. Ik denk dat ze heel goed begreep wat er stond te gebeuren. Ik hoop dat ze goed opgevangen wordt op een betere plaats. Dat verdienen deze kinderen!

Tussenstand

Donderdag, vrijdag, zaterdag, zondag, maandag, dinsdag, woensdag, donderdag, vrijdag en ik ben een beetje de tel kwijt geraakt. Daarom de tussenstand van vandaag. Want: er liggen nu nog maar 15 baby's op de afdeling! Dat betekent dat het totaal meer dan gehalveerd is. Halleluja. En voor deze kinderen hebben we niet eens genoeg tijd, laat staan voor die 36 afgelopen winter..

Heel veel kinderen mogen nu lekker en gezonder thuis zijn bij hun familie. Het is niet leuk ze los te moeten laten, gezien de onzekere leefomstandigheden, maar oh-oh-oh. Ze zijn zoveel beter af bij hun echte mama! Mijn schatjes verlaten mij, maar ik ben blij dat ik hen nu niet achter hoef te laten.

Hiep, hiep, hoera...

 Jolika 1 jaar!!!

Een paar weken geleden arriveerde ze op de kinderafdeling van het ziekenhuis. Jolika sloot al snel vriendschap met Éva, maar ze miste haar moeder nog enorm. Haar hartverscheurende gehuil heeft meerdere dagen aangehouden. Nu zien we wat een geweldig lief en grappig meidje is dit. En alweer 1 jaar... We bidden Gods bescherming over de onzekere toekomst die voor haar ligt!

Weer

Abraham Jefta Boy twin II

Mozes Kaleb Boy twin I

Ook al werkte ik deze week niet, ik dacht
regelmatig aan de kindertjes. Op dinsdag kon
ik ze snel allemaal een knuffel geven, toen ik
papa liet zien waar ik werk. En dat is maar
goed ook, want we hoorden dat de volgende dag Mozes & Abraham weer naar hun moeder zijn gegaan! En dat is heeeeeel erg mooi! Slava Bogu!
Ik ga ze wel een beetje missen... Ik hoop dat ik ze
nog een keer tegenkom.

Opwekking & Amaro Del

Ga jij toevallig ook naar Opwekking dit jaar? Dan ga ik even reclame maken. Want... in het Compassion Cafe (zaterdag, 11 uur?) zal een spetterend optreden zijn dat je niet wilt missen! De zigeunerband Amaro Del zal daar namelijk een optreden gaan geven.

Amaro Del bestaat uit 5 (jonge) mannen, die hun leven leven vanuit hun vertrouwen in God. Afkomstig uit Oekraïne en woonachtig op het zigeunerkamp van Mukachevo, zo'n 30 kilometer verder dan Beregowo, maken ze een groot verschil in hun omgeving. In het zigeunerkamp leven meer dan 6000 mensen, waarvan velen onder slechte omstandigheden.

Super Sunday

Na een poosje regen en kou schijnt eindelijk weer lekker de zon! Op zaterdag konden papa en ik er al van genieten (ja, jullie lezen het goed!) toen we het centrum verkenden. Op zondag konden we er nog meer van genieten, want na kerk (wat was het weer een geweldige dienst) zijn we met z'n allen in de auto gestapt om naar het meer van Deda te rijden (net buiten Beregowo). Op de vriendelijke toezichthouder, een paar andere gasten, twee paarden, wat kikkers en een heleboel visjes na was er niemand behalve wij. Wat een pracht: stilte, rust, helder water, groene bomen. Ik ben zelfs een beetje verbrand en dat is zeer uniek voor mij. Niets dan zonneschijn...

Nu wordt het plaatje een beetje te perfect, of niet? Maar deze dag kan met recht de titel Super Sunday dragen. Halleluja.

Smile, fijn weekend!

Even op de foto, dames Dorina en Debora!

1, 2, 3...

SMILE :D :D :D

 

M&M

Vandaag mocht ik weer eens een keertje in het ziekenhuis werken. En daar werden we verblijd met het vertrek van Manuel en Melinda! Onverwachts, inderdaad. Deze kinderen zijn nog niet 1 jaar oud, maar toch mochten ze gelukkig naar huis. Daar stond dan wel tegenover dat er twee nieuwe kinderen binnenkwamen..

Manuel klaar voor vertrek!

Melinda en collega Éva

Heuglijk nieuws

Deze week mochten we, na het vertrek van al die andere kinderen, ook Nathalia uitzwaaien! Ik leerde haar kennen toen ik voor het eerst in Oekraïne was, afgelopen zomer. We hopen dat ze nu snel geopereerd zal worden in een ander ziekenhuis. Zonder operatie zal ze namelijk nooit normaal kunnen eten, drinken of communiceren.

Doeg, vrolijke meid!

Pali naar Swalyava

Afgelopen dinsdag was het dan ook voor Pali eindelijk tijd om te gaan. Zijn zuster bracht hem zelf  met de auto naar het kindertehuis in Swalyava. Het is zo goed voor hem dat hij eindelijk met leeftijdsgenootjes kan optrekken en dat hij niet meer opgesloten zit in zijn kooitje... Ik ben heel benieuwd hoe het hem vergaat.

Weg! (2)

Aansluitend op 'vrijdag-vertrekdag' vertrokken ook wij als ziekenhuisteam. Met een volgeladen VW en Lada reden we naar een prachtig plekje in een prachtige omgeving. Daar brachten we samen een weekend door, die aanvoelde als een week. Samen gelachen en gehuild (van het lachen ;), nader tot elkaar gekomen en hopelijk ook nader tot God. Dit weekend komt zeker op mijn lijstje "mooiste ervaringen in Oekraïne" terecht. Wat een prachtige natuur aan deze kant van de Karpaten!

Veelal armoedig gebied. Het enige winkeltje in
de wijde omgeving. Er wordt gestookt op hout,
de huizen zijn vervallen, er is weinig scholing en
bijna iedereen heeft zijn eigen melkkoei(en)

Collega's Arlien en Reina,
die Arlien alweer 25 jaar! Feliciteren kan nog :) arlienvanderlaan.waarbenjij.nu

Weg! (1)

Met een beetje teveel vaagheid kondigde ik afgelopen vrijdag deze blog al aan op Facebook. Want deze dag... En de volgenden... Wauw. Weg! Hoewel ik niets liever gewild had, kon ik afgelopen vrijdag niet de tijd vinden om een blog te schrijven. Bovendien had ik er net een gepost. Zijn jullie al nieuwsgierig? Hier komt 'ie dan. Deel 1.

Ultimate Hero

I am able . 

Hiep, hiep, hoera...

die lieve, lieve Ariana wordt op 29 april 1 jaar!

Jarig Jetje net uit bedje

Vandaag vierden we de verjaardag van Ariana. 's Ochtends maakte ik haar wakker met een 'Happy birthday to you', daarna kreeg ze een prachtige knuffel in haar armpjes en 2 kleurige ballonnen aan haar bedje. Nadat ze flink opgepoetst was, had ik prachtige verjaardagskleertjes voor haar uitgezocht.
We hopen dat dit meisje nu ook snel naar huis zal mogen! Ondanks haar verkorte onderarmpjes en lage gewicht, is het een open en helder meisje. En die horen niet in een ziekenhuis te liggen, toch?

Livia en Ricardo

Ricardo bij verzorgster Reina

Ricardo? Waar is Ricardo? Ik moet behoorlijk verschrikt hebben geklonken. Halverwege mijn ronde pampers uitdelen op de kleine zaal kon ik deze kleine boy niet vinden. En ook het bedje van Livia, mijn lieve meid, was leeg. Slik! Behoorlijk onverwacht, ukkies gaan niet zo vaak naar huis. We hebben geen afscheid kunnen nemen en geen tasje en foto's mee kunnen geven...

Maar bovenal ben ik heel blij en dankbaar dat deze koters naar huis mochten! Willen jullie bidden voor hun thuissituatie en verdere ontwikkeling?
 

Livia in bad geweest: lekker slapen doe je met vingers in de mond!

Lviv

Plosja Rynok (market square)

Lviv is emerging as Ukraine's main tourist jewel. It has the untouched quality Prague used to have, although, as the city is hosting several group matches during Euro 2012, this may change. The city is an architectural time capsule, with buildings representing periods from the 13th 'till 21st centuries. The heart of the city is the elegant market square, developed during the 16th and 18th centuries, and each of the 44 houses around it has its own story. No wonder UNESCO has recognised this area as a world heritage site. - Thomas Cook travel guide

Thuis

Afgelopen weekend werd het Oekraiense paasfeest gevierd. De volgende blog zal gaan over hoe ik deze dagen doorgebracht heb! Maar nu ik weer back home ben eerst het volgende. Twee kinderen mochten naar huis deze week. Zeer goed nieuws dus! Ik hoop dat het een echt thuis komen voor ze zal zijn en dat het anders snel als thuis mag voelen. Een kinderafdeling in het ziekenhuis van Beregowo als thuis is ook niet alles...

Beide dames:

Anita mocht onverwacht naar huis! Ik heb dan ook geen afscheid kunnen nemen van Reina haar kindje (en dus ook een beetje van mij). Ik ben enorm blij voor haar dat ze naar huis mag.

Samantha! Deze geweldige meid werd al bijna 1 jaar. We dachten dat ze op haar verjaardag naar huis zou gaan, zoals meer kinderen. Helaas ook geen afscheidskusje voor haar. Tegelijk met Samantha's vertrek is haar zusje van een paar dagen oud binnengekomen...

Sasja & Masja

Nee, dit zijn niet de namen van een nieuwe tweeling in het ziekenhuis... Het zijn Jip & Janneke! Met de vertaling van de verhalen van Jip & Janneke in het Russisch zijn ook de namen maar aangepast. In het voorwoord staat: het zijn ook wel heel gekke namen, niet? Dus, ook Russische kindertjes kunnen worden voorgelezen uit Саша и Маша (Sasja ie Masja) :)

Zo ziet dat er dus uit!

Little flowers

Dorina uit bad!

Waar sommige kinderen beter worden, worden anderen weer ziek. Verschillenden kregen een infuus toegediend, maar wat erin zit en waarvoor het diende is bij ons vaak niet duidelijk. Wij zijn er dan ook niet om ons daarmee te bemoeien. Hoewel ik het wel steeds interessanter vind wat gedaan wordt en waarom... Zou het in een ander land ook zo gaan?

Direct de dag nadat de vorige blog geplaatst was, lagen Deborah en Seherezadé weer op de kleine zaal. Een ander kindje met flinke koorts (volgens de werkende zuster de mazelen) heeft hun plekje ingenomen op de ziekenzaal. Over opoffering gesproken...
Fijn dat ik eindelijk Deborah weer in mijn armen kon nemen! Dat tandje in haar onderkaak blijf ik bijzonder vinden, vooral omdat veel oudere kinderen op de grotere zaal nog niet eens tandjes hebben.

Józsi & Erzsèbet

Vtornyk is Russisch voor dinsdag. Jaaa, mijn lessen gaan door! Wie weet een volgende blog daarover. Dinsdag dus. Wat was er zo speciaal aan dinsdag? Nou, de volgende dingen:

Het zieke meisje in de box, haar echte naam is Seherezadé, is ein-de-lijk verhuisd naar een bedje! Ik kon mijn ogen niet geloven. Ik moest met veel moeite het gevoel onderdrukken om haar in mijn armen te nemen. Dat blijft voorlopig nog verboden. We hopen ook hierin op verandering!

De ouders van tweeling Józsi & Erzsèbet hadden van de dokter toestemming gekregen om hun kinderen even vast te houden. Dat verdient wel een paar uitroeptekens!! Daar zaten ze dan, beiden op een stoeltje in de gang, beiden een kindje in handen gedrukt. Wat een prachtig heerlijk moment!
 

Христос воскрес!

(video)

Христос воскрес - Christus is opgestaan!

Воистину воскрес - Hij is waarlijk opgestaan!

Good Friday

Emilia Liliane Dorina

Het voorstelrondje gaat verder... Deze koninklijke hoogheid heeft wel 3 namen! Ik mocht haar al verzorgen vanaf het begin, ze was nog maar een paar weekjes oud. En naamloos, dus kreeg ze de naam Emilia toebedeeld. Een hele tijd later bleek haar echte naam Liliane te zijn, vervolgens werd die naam veranderd naar Dorina. Inmiddels is ze bijna 6 maanden oud en al verhuisd naar de grote zaal. Daar heeft ze het prima naar haar zin! Ze heeft nu meer ruimte om in de box te spelen, maar het allereerste wat ze wil als ik binnenkom is dat ik haar oppak. Als een van de andere kindjes aan de beurt is om als eerste opgepakt te worden, barst er een flink gebrul los...

Bid en u zal gegeven zijn, Vraag en je zult ontvangen.
Zoals je gelooft hebt, zo zal gebeuren.

VVV

De beloofde blog! Na een druk chaotisch weekje lekker makkelijk: gedeeltelijk weer in foto's.

Vandaag besloten we er eens op uit te gaan. Oekraïne is groter dan Beregowo alleen, zelfs mooier dan Beregowo alleen. Aanvankelijk hadden we de zon nog mooi mee, later verdween 'ie een beetje achter de wolken. Afgelopen week was ronduit herfstig te nomen. Blijkbaar komt dat hier met het voorjaar :) Bollen komen de grond uit, er zitten al piepkleine potentiële blaadjes aan de bomen en het hout staat nu ook volop in bloei. Mooi!

Zomertijd!

Waaaauw, wat is er veel gebeurd afgelopen week. Hiep, hiep, hoera... schrijf ik altijd als een van de kindertjes in het ziekenhuis jarig is. Afgelopen dinsdag was het 'Hiep, hiep, hoera' voor mijn Hongaarse collega Éva en donderdag voor mijn Nederlandse collega Reina! Hoeveel past er in één week? Nou, nog meer dan dit!

Onder andere: hebben we de voorjaarsgroep vakantiewerkers op bezoek, waren we bang voor een uitbraakje van de mazelen op de afdeling, hoog bezoek uit Nederland, slap gelegen van het lachen met Arlien en Zolti bij een pizza (wat was dat heerlijk, vooral het lachen dan), ben ik eindelijk weer naar Russische les geweest en werd het opeens "zomer". Ofwel eigenlijk stiekem gewoon lente, natuurlijk.

Opslag

Alles gaat zo snel al weer door. Na de onverwachte berichten van afgelopen week nu -eindelijk- het geplande bericht.

Zaterdag (10 maart) gingen we helpen in de opslag. Even buiten het centrum staat een grote loods waar alle hulpgoederen binnenkomen en opgeslagen worden. Ook het ziekenhuisproject beschikt over een kamertje. Onder andere verzorgingsproducten en kleding liggen hier opgeslagen. Binnen was het 'freezing' (dus snowboots, muts, sjaal én handschoenen aan, op en om), maar buiten scheen de zon lekker.

Boven de ingang ons kamertje!

Dit moet dus gesorteerd gaan worden..

Tomika

Vandaag werkten we met z'n drieën - Reina, Arlien en ik. Het Hollandse team weer compleet. Net als gisteren komen er veel moeders op bezoek. Op bezoek is misschien iets te veel gezegd, want de moeders mogen hun kindje alleen maar door het raampje van de deur zien. In ons jargon, er wordt een kindje 'geshowd'. In de pauze ziet Arlien dat er met Tom over de gang wordt gelopen. Dus het kan niet anders dan dat zijn moeder voor de deur staat, is de redenatie over het algemeen. Maar even later ziet Arlien dat ze met zijn kleertjes lopen..

Droevig nieuws

Noëmi, 15 oktober 2011 - 10 maart 2012

Klein en naamloos kwam Noëmi het ziekenhuis binnen. Dat was het eerste wat opviel, naast haar bijzondere gezichtje. Reina vermoedde dat dit kwam door alcoholproblemen bij de moeder.

Aanvankelijk had Arlien haar de naam Sara gegeven, maar later bleek dat ze Noëmi heette. Twee keer heeft ze een longontsteking overleeft (zie foto rechtsonder). Het lieve meisje werd steeds sterker.

Szia Elekie!

Jullie moeten nodig op de hoogte gebracht worden over de afgelopen dagen! Maar eerst nog het volgende. Bijna elk bericht bestaat uit twee helften. De eerste helft is gepubliceerd op de pagina waar alle blogs verzameld staan (de pagina onder het kopje blog). U kunt het hele bericht lezen als u op de titel van het bericht klikt of op 'Meer lezen >>'. Ik had het gevoel dat hier onduidelijkheid over bestond bij een aantal lezers.

! Naar aanleiding van een reactie heb ik een toevoeging geplaatst bij het vorige bericht !

Vrijdag
Ik kon niet wachten om vrijdag weer aan de slag te gaan. Deze extra energie was natuurlijk met een reden, want het bleek een zwaar dagje. Met z'n tweeën de zorg voor zoveel kinderen is niet echt haalbaar. De dag was behoorlijk 'challenging' op elk gebied. Maar goed, daar leren we van toch?
Toen ik Elek verschoonde, zag ik al dat hij een prik had gekregen. In zijn bil. Waarschijnlijk was dit de vaccinatie die hij niet gekregen had vanwege zijn verhoging, maar toen drong het nog niet tot mij door dat het wel eens Eleks laatste dagje in het ziekenhuis zou kunnen zijn. Hij had er behoorlijk last van de prik en was het er helemaal niet mee eens dat hij alvast mocht spelen, terwijl wij gingen helpen de andere kinderen te verschonen. Ik besloot Tom en Nathalia samen eten te geven, zij zijn ongeveer even oud. Elek kan inmiddels al heel goed eten, dat weten de zusters ook en dus kunnen we er zeker van zijn dat hij voeding met de lepel krijgt.

De boxbewoners

Deze keer zijn de boxbaby's aan de beurt om voorgesteld te worden! Inmiddels zijn er te veel kinderen voor te weinig bedden, dus zijn ze logischerwijs maar in onze box geplaatst. Helaas, helaas voor de andere kinderen, zij kunnen daar nu niet zo goed meer spelen. Toen mijn collega dit verhaal vertelde aan een van de medewerksters van SEM, in het Engels, dacht zij dat het het om kartonnen dozen ging. Boxes. Hilarisch! Maar de situatie is natuurlijk niet zo om te lachen...

Alle drie de kindjes vallen onder de zorg van Reina en mij. Voor degenen die hier nieuw zijn: als Reina er niet is, zorg ik ook voor haar kindjes en andersom.

Hiep, hiep, hoera...

Elek 1 jaar!

Jullie gebed gevraagd voor dit prachtige ventje. Opeens groeit hij op naar 'grote jongen'. Hij heeft veel meer nodig dan wij hem kunnen bieden. Bid ook dat hij snel naar huis mag en bovenal dat het een warm thuis zal zijn. Als er geen liefde meer is, wordt het wel heel koud op aarde.

New Girl

Vaak komt de werkelijkheid keihard aan. Ook in dit geval. Ik wilde graag een voor een de kinderen aan jullie voorstellen. Dan weten jullie tenminste over wie ik het heb, als er eens een naam voorbij komt. Vandaag is het nieuwe meisje aan de beurt. Sinds een paar weken ligt zij op de kleine zaal, maar we mogen haar niet verzorgen. Naar het schijnt heeft ze bijzonder breekbare botten en wat misvormde beentjes, maar ze krijgt niet eens de verzorging die de andere kindertjes nog wel krijgen. Afhankelijk van de zuster die werkt, wordt haar luier al dan niet verschoond en als ze al goed drinkt, wordt ze nooit opgetild om een boertje te laten doen. Dit kindje bevindt zich in een ernstige situatie, hunkerend naar een liefdevol iemand die haar een veilige plaats kan bieden. Als deze situatie standhoudt, zal ze sterven. Niet door haar afwijking, maar door het gebrek aan verzorging en persoonlijke aandacht. Deze verwaarlozing valt niet onder woorden te brengen. Bid voor haar, denk aan haar situatie. Zelfs als haar afwijking niet behandeld wordt, zouden we haar zo graag vast willen houden en haar wat liefde willen laten ervaren. Denk je eens in dat er NIEMAND was die naar je omkeek... Niemand die je vasthield, een knuffel gaf of gewoon tegen je sprak. Dat is de werkelijkheid voor dit meisje. 

Kaleb & Jefta

-Photo by Arlien-

Links is Jefta (Rakosji II) en rechts is Kaleb (Rakosji I). Achter mijn rug speelt Pali :)
Wat een verschil met de kleine ukkies die ik eerst in mijn handen had!

Update!

Lieve, lieve mensen,

hoe vergaat het jullie in Nederland? Moeten de schaatsen voorlopig weer opgeborgen worden?
Ik heb de kou hier ook overleeft. De winter blijft nog even, maar vandaag scheen de zon ook weer lekker mee. Met een aangename temperatuur van -3 graden, volgens het weerbericht.

Dankzij jullie (financiële) ondersteuning ziet het ernaar uit dat ik volgens plan tot de zomer kan blijven werken in het ziekenhuis. En daar ben ik enorm dankbaar voor!

Vandaag kon ik eindelijk weer aan de slag in het ziekenhuis. Omdat ik een week geleden wat ziek was geworden, kwamen ook mijn activiteiten stil te liggen. Het klinkt vrij logisch: ziek zijn en naar het ziekenhuis willen, maar voor mij zat het er even niet in :) Kan gebeuren, vandaag was het weer zover!

Ode aan Elek - Voor Ellen

Misschien hebben jullie die naam al eens voorbij horen komen. Een blog over, jawel... Elek! Dit leuke, schattige en vrolijke jongetje van 11 maanden is nu aan mijn zorg toebedeeld, maar voordat ik hier kwam heeft Ellen voor hem gezorgd. Daarom nu speciaal voor Ellen (en natuurlijk ook voor jullie) deze fotoblog. Want met een beetje lachen heeft hij (inmiddels) geen probleem!

Hier ben ik al 8 maanden. Zie je mijn lach :) ?

Kyiv

 

Podil

Samen met mijn lieve zussie heb ik afgelopen weekend door mogen brengen in Kyiv, de hoofdstad van Oekraïne. Dezelfde stad waar Nederland de finale van het EK zal spelen. Toch, guys :)?

Ene week later...

...is er alweer van alles gebeurd! Allereerst, na de vorige update, waren opeens veel kinderen verhuisd van bedje. Ze bleven wel allemaal op hun eigen zaal (13 op de grote, 14 op de kleine), maar waren letterlijk in een ander bedje gelegd. Boompje verwisselen, daar deed het me aan denken.

De hoogtepunten van afgelopen week:

 Eleks zijn eerste tandje is aan het doorkomen, nieuwkomertje Janos is nog maar 5 dagen oud en Nathalia zit voor het eerst een paar seconden zelf!